İlk öğrendiğim günü düşündüğümde bir şey hissetmediğimi hatırlıyorum. Bana bunu başka biri anlatsa onun adına üzülürdüm. Çocuklarına, sevdiklerine ve yaşayamayacağı yıllara acırdım. Ama insanın kendi başına geldiğinde hiçbir şey hissetmiyor. Yani ben de böyle oldu; ne bir ağlama hissi ne de inkar etme. Doktor bile şaşırmıştı ‘kanseri’ bu kadar soğukkanlı karşılamama. Sonradan…Bunu sevdiklerimle paylaştıkça yüzlerindeki...
